Terapia psychomotoryczna wg M. Procus i M. Block
Terapia psychomotoryczna jest sposobem oddziaływania terapeutycznego mającego na celu oddziaływanie na trzy główne elementy: ruchowy, emocjonalny i poznawczy.
Terapie opracowała belgijska kinezyterapeutka Marcelle Procus z współpracującą z nią Michelle Block na grunt polski przeniosła ją neuropediatra dr Zofia Kułakowska.
Terapia psychomotoryczna wg Procus i Block, jest owocem skutecznego poszukiwania pomocy dla małych pacjentów z minimalną dysfunkcją mózgu (MBD - minimal brain disorder)
Definicja tej terapii wg dr Zofii Kułakowskiej: "Terapia psychomotoryczna wg Procus i Block jest przeznaczona dla dzieci w wieku 3-7 lat, a nawet do 10 roku życia, z zaburzeniami funkcjonowania, których podłożem jest minimalna dysfunkcja mózgu, spowodowana nieprawidłowością w dojrzewaniu mózgowych struktur integracyjnych (struktur m. in. odpowiedzialnych za funkcję somatognozji, mowy i zachowań, a także zaburzenia typu dyslektycznego)". Głównym celem i najważniejszym efektem terapii psychomotorycznej jest, stworzenie lub aktywizacja sieci neuronalnych, odpowiadających za mózgowe procesy integracyjne.
Terapia psychomotoryczna skierowana jest m.in. dla dzieci z opóźnionym rozwojem mowy oraz z trudnościami w porozumiewaniu się. Na zajęcia, przyjmowane są dzieci skierowane przez lekarza, po badaniu neurologicznym. Zajęcia są prowadzone jednocześnie przez dwóch terapeutów: logopedę lub psychologa i fizjoterapeutę (rehabilitanta). Taki tandem specjalistów zapewnia, pełną realizację wszystkich założeń terapii. Zajęcia odbywają się w sali przystosowanej do ćwiczeń gimnastycznych. Terapia odbywa się w grupie od 3 do 5 dzieci, z podziałem na wiek - młodsze 3-5 lat i starsze 5-7 (nawet do 10 r.ż.). Grupa jest na tyle mała, że pozwala traktować problemy dziecka indywidualnie a jednocześnie daje okazję do funkcjonowania społecznego. Grupa stymuluje do wysiłku, pozwala na porównanie się z innymi dziećmi, naśladownictwo i współdziałanie. Dzieci, które często odmawiają indywidualnej współpracy, ćwiczą w grupie. Terapia w małej grupie, zbliża dziecko do naturalnych sytuacji w funkcjonowaniu społecznym (szkoła, przedszkole, rodzina, podwórko).
Jeden cykl obejmuje 30 sesji terapeutycznych, 2 razy w tygodniu po 1,5 godziny, zawsze o stałej porze, w stałe dni, bez obecności rodziców. Kontrola postępów odbywa się, po zakończeniu zaleconego cyklu zajęć, przez samego lekarza, który skierował dziecko na terapię.
Podczas każdej sesji, powtarzany jest ten sam plan ćwiczeń. Stałość programu, wytwarza umiejętność antycypacji, uczy planowania i organizacji czynności według zaplanowanego rytmu, dzięki czemu u dziecka obniża się lęk i nadpobudliwość, dziecko lepiej kontroluje swoje emocje, staje się pewniejsze siebie, coraz lepiej znosi sytuacje stresogenne, coraz lepiej porozumiewa się i zachowuje zgodnie z akceptowanymi normami. Dzięki takiemu przebiegowi zajęć, dziecko uświadamia sobie granice, co ułatwia mu dokonywanie wyborów, zmniejsza napięcia związane z koniecznością podejmowania decyzji na każdym kroku.
Uświadomienie sobie granic i umiejętność dokonywania wyborów, wnosi w życie dziecka ład i uspokojenie.
Wszystkie ćwiczenia są zintegrowane, łączą doznania ruchowe, czuciowe, słuchowe, wzrokowe i emocjonalne. W procesie terapeutycznym uczestniczy całe ciało dziecka. Wszystkie czynności są werbalizowane (nazywane). Każdemu ćwiczeniu towarzyszy piosenka wierszyk, rymowanka lub komunikat słowny. Doświadczenia ruchowe są uświadamiane dzięki mowie, dlatego czynności ruchowe i mowa wzajemnie się stymulują. Mowa jest regulatorem zachowań ruchowych.
Ćwiczenia prowadzone są w formie zabawy, dzięki czemu terapia jest przyjemniejsza i łatwiejsza do zaakceptowania. Mimo "zabawowej" formy zajęć, bardzo istotne są oddziaływania wychowawcze, które opierają się na pedagogice sukcesu i wprowadzeniu pojęcia "granic". Staramy się wzbudzić w dziecku poczucie, że może więcej osiągnąć, niż jemu samemu się wydaje. Wiara w jego możliwości i powodzenie podejmowanych wysiłków, budzi pragnienie przekraczania własnych możliwości a tym samym powoduje postęp. Jak zakłada pedagogika sukcesu - dziecko w tracie terapii ma zrozumieć, że prawidłowe wykonywanie ćwiczeń bądź właściwe zachowania są czymś naturalnym i przyjemnym, nie robi tego aby zasłużyć na pochwały, ale czerpać radość z pokonywania własnych słabości, wzrastać w odpowiedzialności za własne życie. Pojęcie "granic", uświadamia dziecku, że nie tylko ono, ale ktoś inny też ma prawo powiedzieć - nie. Dziecko uczy się, że jego przyjemność jest ograniczona szacunkiem dla innych, bezpieczeństwem całej grupy, że każdy ma prawo do swojej własnej przestrzeni i nie wolno jej przekraczać bez uzgodnienia. Stopień trudności ćwiczeń jest dostosowany do wieku i dojrzałości rozwojowej dziecka (wynika ze znajomości procesów dojrzewania OUN i rozwoju w każdym przedziale wiekowym).
Opracowane na podstawie: materiały szkoleniowe: "Teoria i praktyka terapii psychomotorycznej wg M.Procus i M.Block" maj 2007; "Co? Jak? Kiedy? I dlaczego?"
|
|
|||
|
Copyright @2014 Magdalena Sałach-Zapaśnik I Webdesign:
CMBStudio.net